Mijn hele leven wist ik 100% zeker dat ik kinderen wilde. Daarnaast wist ik ook 100% zeker dat ik borstvoeding wilde geven als het zo ver was. Ik kan niet precies uitleggen waarom dat zo was. Ja, het is natuurlijk bewezen dat het ook het beste is voor je kindje. En het zorgt er voor dat je eerder en sneller gaat afvallen. En het is goedkoper. Maar daarnaast had ik ook een zeer sterk gevoel of verlangen dat ik dat wilde.

Toen ik zwanger was van Rebecca kwam het moment dichterbij dat ik ook borstvoeding zou gaan geven. Hier heb ik mij tijdens mijn zwangerschap dus ook op voorbereid en ook wel naar uitgekeken.

Borstvoeding toch niet zo hemels?

Op het moment dat Rebecca geboren was en zij aangelegd moest worden, bleek het allemaal wat lastiger te gaan dan ik in gedachten had. Op één of andere manier kon zij mijn tepels niet goed te pakken krijgen. Vooral de eerste nacht thuis lukte het echt niet, wat heel frustrerend was. Ik wilde het zo graag en zij had zo’n honger.

Uiteindelijk vonden we de oplossing in het gebruik van tepelhoedjes. Dit zijn plastic neptepels die je over jouw eigen tepels kan plaatsen. Op één of andere manier kon ze deze wel pakken. Ik vond het gebruik er van niet heel handig en ze bleven ook niet altijd goed zitten. Maar mijn meisje was in de eerste paar dagen 10% afgevallen en vervolgens zat alles er op dag 8 al weer aan. Ik was dus al blij dat ze blijkbaar genoeg binnen kreeg op deze manier.

Knus

Ondanks al het gestuntel (en de pijn aan mijn tepels) ervaarde ik het geven van de borstvoeding wel als iets heel knus. Het was echt een momentje rust voor ons samen en daarna liet ik haar regelmatig ook gelijk lekker op mijn huid liggen. Vaak viel ze namelijk gelijk voldaan in slaap. Ik vond het heel fijn dat ik dit zo kon doen en dat mijn meisje zo goed groeide op iets wat ik voor haar “maakte”. De gelukkige gevoelens die er in mij naar boven kwamen op die momenten maakten alles voor mij goed. En het leek alleen nog maar beter te worden, want vanaf dag 12 sliep Rebecca ook nog eens de hele nacht door. Hallo slaap!

Hel

Toen Rebecca slechts 15 dagen oud was, had ik opeens hoge koorts. Maar dan ook echt 40 graden koorts. Eerst was niet duidelijk waar dit nou vandaan kwam. Later op dezelfde dag begon mijn rechterborst heel erg pijn te doen. Hij werd ook steeds roder en harder. Ik moest eerst maar proberen om de borst goed leeg te maken en te masseren. Ik moest dus met de kolf aan de slag om de melk tot de laatste druppel er uit te krijgen.

Het mocht helaas allemaal niet baten. De pijn, koorts en roodheid werden alleen maar erger, ondanks de maximale hoeveelheid paracetamol op een dag. Dit was echter in het weekend, dus na overleg met de verloskundige moest ik toch de huisartsenpost bellen voor antibiotica. Het ging namelijk om een borstontsteking. Deze is San toen gelijk bij de ziekenhuisapotheek gaan halen en ben ik gelijk mee gestart. Daarnaast mocht ik nog steeds de maximale hoeveelheid paracetamol slikken om de koorts te verlagen.

Bijna 42 graden

Na 24 uur antibiotica en 8 paracetamol per dag kwam ik op een punt dat ik ging ijlen en niet meer normaal kon praten. Toen bleek dat mijn koorts al was opgelopen tot 41,8 graden. Dit was ondertussen maandagavond, dus moesten we weer de huisartsenpost bellen. Ik moest maar direct langs komen in het ziekenhuis. Dus wij om 10 uur ’s avonds Rebecca van 16 dagen oud helemaal ingepakt tegen de januarikou. En ik in de eerste instantie ook ingepakt, maar ik had het zo warm dat ik onmogelijk mijn jas buiten dicht kon houden.

In het ziekenhuis aangekomen hoefden we gelukkig niet heel lang te wachten. Ik werd onderzocht en ik had ondanks de vrieskou waar ik net doorheen was gelopen met open jas en de paracetamol nog steeds 40,5 graden koorts. Uiteindelijk moest ik maar even bloed gaan prikken. Op zich prima, maar we moesten ook nog op de uitslagen wachten.

Hongerige baby

Alles bij elkaar liep de tijd dat we in het ziekenhuis aanwezig waren toch behoorlijk op. En dan zit je daar met een baby die borstvoeding wilt, terwijl ik het liefst mijn ene borst er op dat moment af zou willen zagen. Gelukkig is het ’s avonds niet zo druk in het ziekenhuis, dus hebben we ergens een hoekje opgezocht waar we Rebecca dan toch nog even hebben kunnen laten drinken uit mijn goede borst.

Niet meer naar huis

Uiteindelijk kwamen ze terug met de uitslag. Mijn infectiewaardes waren sky high. Ik moest daarom aan een infuus met antibiotica. En ik mocht voorlopig niet naar huis. Dus moest San maar met Rebecca naar huis gaan… Maar ho, wacht eens even! Zij leeft op borstvoeding, wat moet zij thuis gaan eten dan als ik in het ziekenhuis lig? We hadden geen flesvoeding in huis ofzo, want ik gaf immers de borst of ik kolfde. En San moest de volgende dag gewoon werken.

Na heel wat overleggen kwamen ze tot de oplossing dat Rebecca bij mij in het ziekenhuis mocht blijven. Dit omdat mijn probleem onder gynaecologie viel en Rebecca jonger dan 2 maanden was. Maar ik mocht haar met de medicatie die ik nu had geen borstvoeding meer geven 😞. Van het ziekenhuis kreeg Rebecca vanaf dat moment dus flesvoeding. Gelukkig hadden we al wat geoefend met uit een flesje drinken met gekolfde melk. Hierdoor weigerde ze gelukkig de flesvoeding niet. Dit was dus in ieder geval een zorg minder.

Dan lig je opeens in het ziekenhuis

Mijn verblijf in het ziekenhuis was een echte lijdensweg. Ik moest namelijk om de paar uur (ook ’s nachts!) blijven kolven om de ontsteking te helpen genezen en te voorkomen dat mijn andere borst ook zou gaan ontsteken. En ik kan je vertellen, kolven op een extreem ontstoken borst doet PIJN! Heel veel pijn! Dat je echt wenst dat ze hem er gewoon af zouden halen en je voortaan maar met 1 borst door het leven gaat pijn. En vervolgens moet je de melk ook nog eens weggooien!

Daarnaast heb ik meerdere malen een echo gehad van de borst om te kijken of er geen abcessen in zaten, dat was gelukkig niet het geval. Met viltstift tekenden de artsen elke dag lijntjes om de roodheid om te kunnen zien of het minder werd. Dit was de eerste dagen echter niet het geval. Pas na een paar dagen werd het minder vurig en het gebied kleiner. Ondertussen zat ik er wel helemaal doorheen. Ik kreeg doordat ik zo vaak en zo lang moest kolven amper slaap. Daarnaast kon ik zelf niet voor Rebecca zorgen die wel bij me was, maar die ik de eerste dagen niet eens zelf kon oppakken. Wat echt pijn doet aan mijn verse mamahart. En het kolven deed ook nog eens zo veel pijn!

Opkomen voor mezelf

Na de eerste paar dagen zonder echte vooruitgang, helse pijnen en amper slaap heb ik aan de bel getrokken. Zo kon ik niet verder en ging ik ook niet beter worden. “Het beste medicijn is slaap” zeggen ze toch? Nou die slaap was ver te zoeken! Ik heb toen gezegd dat ik niet meer wilde kolven, omdat:

  1. Het zo vaak moest en het ook zo lang duurde
  2. Ik hierdoor steeds max. 45 minuten kon slapen voordat ik weer aan de bak moest
  3. De melk toch weggegooid moest worden (eigenlijk niet belangrijk, maar ik vond het toen echt frustrerend)
  4. Het zo f*cking veel pijn deed
  5. Er nog amper melk uit kwam, de productie liep door alle stress en slaaptekort waarschijnlijk vanzelf terug
  6. Er nog weinig vooruitgang in de ontsteking zat
  7. Ik ook graag weer meer met Rebecca wilde doen, dit kon niet doordat ik bijna constant zat te kolven.

Toen hebben we besloten dat ik gewoon acuut met het kolven zou stoppen en eventuele stuwing en kans op nog een ontsteking maar voor lief zouden nemen. Hierdoor kon ik voor het eerst in dagen weer eens echt gaan slapen. En kon ik Rebecca de fles gaan geven, omdat ik mijn handen weer vrij had. Ik kreeg wel een beetje stuwing en vooral veel lekkage in mijn linkerborst, maar dit was altijd nog minder vervelend dan de hel van het kolven. Uiteindelijk heb ik 6 dagen in het ziekenhuis gelegen voordat mijn infectiewaardes genoeg gedaald waren dat ik weer gewone antibiotica mocht en van het infuus af kon. Maar ik moest wel thuis door met antibiotica en nog terug komen voor controle.

Rouwproces

Het feit dat ik moest stoppen met borstvoeding geven, kwam echt als donderslag bij heldere hemel. Iets waar ik zo naar had uitgekeken, wat ik zo fijn vond, wat het beste was voor mijn meisje en voor haar ook heel goed werkte, stopte ineens. Ik vond het echt verschrikkelijk! Nog wel erger zelfs dan alles wat ik zelf onderging, want ik kon mijn meisje niet meer het beste geven. Ik heb heel lang moeite gehad met het afsluiten hiervan en kon het dus ook niet.

Daarom ben ik na een tijdje weer begonnen met kolven en het slikken van natuurlijke supplementen om te proberen mijn melkproductie weer op gang te krijgen. Het lukte wel om weer productie te krijgen, maar niet genoeg helaas om weer naar borstvoeding over te kunnen stappen. Meer dan een klein beetje als toetje was het niet. En ook hiervoor moest ik weer heel veel gaan zitten kolven. Uiteindelijk heb ik besloten hier weer mee te stoppen, omdat de opbrengst niet in verhouding stond tot de tijd en moeite die het kostte. Maar doordat ik deze poging toch nog gedaan had, kon ik eindelijk echt afscheid nemen van het borstvoeding geven. Ik wist nu dat ik er echt alles aan had gedaan om mijn meisje het beste te geven.

Flesvoeding ook prima

Gelukkig hebben wij in Nederland echt super kwaliteit flesvoeding. Hierop is mijn meisje gelukkig ook uitgegroeid tot een leuke en gezonde dreumes en ondertussen alweer een peuter van 3. Het was ook niet eens zo zeer dat ik daar moeite mee had, maar meer dat ik echt het zelf wilde doen en echt het beste wilde geven. Waar ik wel moeite mee had waren de kosten voor de flesjes, spenen die om de zoveel tijd aangepast moesten worden, sterilisator en natuurlijk de dure flesvoeding zelf. Maar ja, als het beste niet kan, dan maar the next best thing. Wat het ook kost.

Wat is jouw ervaring?

Op één of andere manier heb ik een beetje het idee dat er een soort taboe op dit onderwerp zit. Dat blijkt ook al aan het feit dat er nog steeds mensen zijn die problemen hebben met het zien van borstvoeding geven in het openbaar. Ik ben heel benieuwd naar jouw ervaring op dit gebied. Heb je het wel gegeven of juist niet? En ging dat goed? Bij mijn tweede kindje heb ik het niet gedaan en dat was weer een hele andere ervaring, maar hierover later meer…

BabyBaby