Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Mijn kleine mannetje ging van baby naar dreumes, want hij is vandaag 1 geworden! En wat is het al een lekker ventje! Hiermee heb ik dus het eerste jaar als mama van 2 kleine kids erop zitten.
Tijdens mijn zwangerschap van Chris maakte ik me regelmatig zorgen over welke gevolgen alle stress die ik had voor hem zouden hebben. Ik had namelijk wel eens gelezen of gehoord dat als je veel stress hebt tijdens de zwangerschap de kans op o.a. een huilbaby groter is. En dat het ook effect kan hebben op zijn persoonlijkheid, bijvoorbeeld onrustiger/vervelender. En met alle ellende van mijn knie en zwangerschapsdiabetes en San zijn hernia en overspannenheid, zat het op zijn zachtst gezegd niet mee. Maar hoe dan ook… ik heb gewoon een heel vrolijk en gezellig ventje waar niets mis mee lijkt te zijn. Ik kan bijna niet omschrijven hoe blij ik daar om ben.
Maar ondanks dat Chris zo’n blij ei is, is er toch wel heel veel veranderd in ons leven met 2 kleintjes i.p.v. 1! Het afgelopen jaar is dan ook niet zonder slag of stoot voorbij gegaan. Uiteraard stonden de eerste weken/maanden na mijn bevalling in het teken van pasgeboren baby Chris en mijn knieoperatie. Deze kon nu eindelijk plaatsvinden (16 dagen na mijn bevalling). En natuurlijk mijn herstel van operatie en bevalling. Maar het was vooral ook heel erg wennen dat ik nu voor 2 kleine kids moest zorgen. Alles duurt dan ook (minstens) 2x zo lang.
Tijdrovend
Als ik ’s ochtends ergens op tijd moet zijn, kan ik zo al zo’n 2,5 uur voor het gehele ochtendritueel uittrekken. Toen Chris 4 maanden was, was het voor Rebecca tijd om naar de peuterspeelzaal te gaan, want toen werd zij 2! Dus op het moment dat ik haar dan tussen half 9 en kwart voor 9 op de peuterschool afzette, had ik het gevoel er een halve dag op te hebben zitten. Reken maar uit hoe laat dan de wekker gaat.
Ook het avondritueel en de maaltijden duren nu veel langer. Meestal kan Rebecca ondertussen al goed zelf eten. Echter is het soms toch nog wat handiger om haar nog wat te helpen. En Chris moet natuurlijk sowieso nog met de lepel gevoerd worden. Hierdoor duurt het vaak best lang voordat we zelf aan ons eten kunnen beginnen. Het gebeurd dus ook bijna net zo vaak dat wij ons eten pas kunnen eten als het koud is. Maar andersom, wij eerst eten en dan de kids, werkt nog veel minder. Iedere ouder weet namelijk dat je NIETS kan doen als de kleine kids honger hebben. Die zijn dan niet hungry maar HANGRY. Dus zelf op je gemakje eten dan is er echt niet bij! Dan maar koud eten, want dan zijn de kids meestal rustig met hun buikjes vol… tenzij ze ook nog moe zijn… zucht.
Oh ja, laat ik maar niets zeggen over het aantal luiers wat ik op een dag moet verschonen en hoeveel tijd daarin zit…
Sjouwen
Een ander ding waarvan je wel weet dat het er bij hoort, maar wat je van tevoren echt nog onderschat: het gesjouw! Want als je dacht dat je met 1 kleine al veel spullen mee moest nemen… met 2 kleine kids heb je dus ook 2x zo veel bij je! Ja, de kleertjes en luiers van een baby zijn een stuk kleiner, maar je moet er in hoeveelheid ook weer meer van meenemen in verband met poep/plas/spuugongelukjes. Gelukkig kunnen goede spullen het leven een stuk makkelijker maken. Daarom heb ik nog voor de geboorte van Chris een nieuwe luiertas aangeschaft waar ik overzichtelijk voor 2 kleine kids alles in mee kan nemen. Maar dan nog… hier sjouw je je wel een bult aan! Nog een voordeel van deze tas waren dan ook de bijkomende bandjes waarmee je hem makkelijk aan een kinderwagen kan hangen.
Naast een goede luiertas hebben we ook geïnvesteerd in een mooie duobuggy waar ze gezellig naast elkaar in kunnen zitten. Onder de buggy zit ook nog een groot net waar spullen in kunnen. Daarnaast hangen we de luiertas gewoon aan de stang. Zo hoef je gelukkig al een stuk minder te sjouwen. De buggy zelf is gelukkig ook niet mega zwaar, slechts 13 kg. Okay, met 2 kinderen er in een heuveltje op blijft nog steeds flink duwen, maar het scheelt wel.
Toen Chris nog te klein was voor de buggy en nog in de kinderwagen moest, heb ik voor mijn kinderwagen een meerijdplankje gekocht. Deze bevestigde ik aan het onderstel en hier kon Rebecca dan op staan als ik ergens heen moest. Hier door hoefde ik voor deze periode geen aparte duokinderwagen/buggy te kopen. Nadeel hiervan was wel dat het soms wel te lang was voor een dreumes om te blijven staan en dan moest je haar dus gaan sjouwen. Ik was daarom blij toen Chris eenmaal in de buggy kon!
Niet meer terug
Maar ondanks al het bovenstaande “geklaag” zou ik nooit meer terug willen! Ik zou beide kids voor geen meter willen missen. Vooral als je ook af en toe Rebecca met haar kleine broertje bezig ziet, ben ik ook zo blij dat zij dit ook mee mag maken. Ze slapen samen op één kamer en vooral aan het begin zorgde dit ervoor dat de ene ’s nachts de andere wakker maakte. Maar ondertussen zijn ze hier grotendeels al aan gewend waardoor ze ook van andere dingen minder snel wakker worden.
Ook schelen ze nog geen 2 jaar in leeftijd, dus hoop ik stiekem dat het ook hele goede vriendjes gaan worden. Ik merk nu al dat ze soms al zo leuk samen zitten te spelen. Maar ik denk dat me ook nog wel een hoop ruzies voor de boeg heb tussen dreumes en peuter. Of daarna tussen twee peuters, peuter en kleuter etc. Ach, dat zie ik dan wel…
Als jij moeder bent van twee of meer kids, herken je je vast wel in bepaalde dingen. Wat waren jouw ervaringen op het moment dat jouw tweede kindje er was?
